........

رهگذرم

مهمان دل راحل راهي به دعوت .

راهي رهسپار است

مقصد يافته

از كوچي به كوچي ديگر

مي رود .

رهگذر مي داند ماندني نيست

كه صاحبخانه به مدت ميهمانش كرده .

رهگذر عسل را هماره با سركه ي يافتن و بودن مخصوص به خود نوش مي كند .

مزه ي اين شهد را فقط همو مي داند

و كام شيرين را به عدالت خواهان و سهم جويان مي سپارد.

......

كلامتان شايسته ي دقيقتر خواندن است

..............

خداي را گواه مي گيرم كه - رهگذر - محتاج تر به رها نشدن در تيرگي تنهايي هايش مي باشد .

فانوس دريايي به كدام ساحل كوچيده است ؟

جاي او در دل درياست

روشنگر راهي براي شب زدگان راه گم كرده چون رهگذر .....

پس راهي شو به جايگاهت

....

خدا ياريت كند راحل راهي